Der Künstler – A művész

Auch wenn
Er die Welt mit tausend Augen sähe,
Das Dunkel mit Licht durchstieße,
Wäre er nichts als Staub,
Fortgetragen und vergessen im Wind.
Doch stellt er sich seinem Schatten,
Leuchtet sein Schmerz von innen,
Seine Seele zerreißt sein Selbst
Und im Bann der Schöpfung
Entrinnt er seinem falschen Ich,
Der Einsamkeit.

Ha
Ezer szemmel is látná e világot
S fénnyel nyársalná föl a sötétséget,
Mégsem lenne egyéb,
Mint porfeledés a szélben.
De árnyéka ellen rugaszkodva
Fájdalma ragyogva tör a színre,
Lelke repeszti burkát
S a teremtés mámorában
Lerázza konok énjét,
A magányt.